Portazo na Deputación

Titulo así esta reflexión que, como xa ben podedes imaxinar, vai tratar do abandono da sesión plenaria que protagonizamos os integrantes do Grupo Popular no último pleno da Deputación, porque así o catalogou un amigo co que tiven a oportunidade de debatir sobre este asunto (agardo que non lle importe que me apropie da súas verbas) e porque creo, aínda que por razóns distintas ás empregadas por el, que resume, cunha imaxe bastante gráfica ademais, o acontecido o pasado luns no pazo provincial.

Ó que ía. Durante a conversa que mantivemos sobre este feito (non exenta, recoñezoo, de certa guasa pola súa banda), o meu amigo preguntoume si agora os do PP iamos optar por dar portazos na vez de argumentos. Eu contesteille que, aínda que convencido de que os portazos ás veces son necesarios, non foron nunca, e non será tampouco nunca, a nosa maneira de proceder.

Efectivamente, e neso coincido co meu amigo, a argumentación é a mellor arma que temos os políticos. E a única que debemos empregar, tanto para defender as nosas propostas como para rebatir as dos demais.

Pero para argumentar debe darse unha premisa ineludible: poder falar. E eso foi o que pasou no último pleno da Deputación. Pretendeuse coartar o dereito dos aludidos a respostar ás alusións. Bueno, matizo, sólo a algún dos implicados. Por desgracia (e eso é o verdadeiramente grave), o raseiro empregado polo Sr. Presidente non foi o mesmo para todos.

Creo que teño dado sobradas mostras do meu carácter dialogante e conciliador, polo que non considero preciso xustificar en demasía o proceder do grupo político ó que represento e do que debo responder. Si considero imprescindible, pola contra, que as reglas do xogo, se me permitides facer o símil, sexan as mesmas para todos. Este é, de feito, un dos pilares sobre os que se sustenta a democracia.

E a democracia leva aparellada unha boa dose de dignidade, un concepto que algúns parecen esquecer con facilidade.

A conclusión que sacou o meu amigo da nosa longa conversa a propósito deste asunto e na que inevitablemente sairon a colación outros moitos temas (dalgún seguramente vos falarei neste mesmo foro algún día) foi igual de gráfica que a frase coa que principiei esta reflexión: “Ás veces un portazo é o mellor argumento”.