O custo do sillón de Zapatero

Os orzamentos do Estado para o vindeiro ano son xa papel mollado e eso que aínda non recibiron a luz verde do Congreso.

Rodríguez Zapatero asegurouse de antemán, cun cuestionado acordo co PNV, que as súas contas, aínda que novamente baseadas sobre previsións erróneas, superen o trámite necesario. Pouco lle importa que a compra dese respaldo abrira unha profunda fenda entre comunidades autónomas. O obxectivo é, custe o que custe, manterse na Moncloa algo máis de tempo.

Non se trata de pormenorizar eiquí as razóns polas que ese proxecto de orzamentos resultará lesivo para o interese xeral do país e non só xa pola obrigada rebaixa da inversión productiva dada a situación económica actual, a altísima taxa de desemprego ou a inexcusable necesidade de controlar o déficit, senón porque non contribuirá a paliar e menos aínda a arranxar a grave situación na que nos atopamos.

O problema de fondo é que os datos macroeconómicos sobre os que o Goberno socialista sustenta as súas previsións non se axustan á realidade. E chove sobre mollado. A repercusión desas malas contas conleva consecuencias moi graves. Concellos, deputacións e comunidades autónomas saben ben o alto custe que lles suporá eses erros de cálculo e eso que, polo momento, só están cuantificados os fondos a devolver correspondentes ó ano 2008 (a nosa provincia suporalle directamente 14 millóns de euros e inevitablemente tamén teremos que aportar a parte que nos corresponda dos 2.600 millóns que terá que pagar a Xunta polo 2008 e 2009). E pronto sumarase a esta xa nada desdeñable cifra as correspondentes ós exercicios posteriores, porque tamén nestes o Goberno de Zapatero botou as contas da leiteira.

Agora, para o 2011, pretenden continuar pola mesma senda. E non é só o Partido Popular o que insiste en que un crecemento do PIB do 1,3 por cento é, dadas as circunstancias, imposible. Expertos e organismos nacionais e internacionais auguran que o dinamismo económico de España, no mellor dos casos, non chegará ó 0,6 por cento. O desfase, por tanto, é notorio.

E por si fora pouco, o propio gobernador do Banco de España recomenda a Rodríguez Zapatero (deixando patente a súa desconfianza sobre as previsións gubernamentais) que prepare un “plan B” para, no probable caso de que erre nas súas estimacións, poda reaccionar coa rapidez debida e necesaria nun contexto económico que non está para alharacas. Unha petición á que tamén se sumou o Fondo Monetario Internacional.

Dados os precedentes, principiando porque o Goberno ZP tardou máis de dous anos en recoñecer a existencia da crise, non lles falta razón e acerto na súa petición a Miguel Ángel Fernández Ordóñez e José Viñals. Mellor é pedir con antelación suficiente as vendas para coidar a ferida.

Todos, en definitiva, consideramos irreais as previsións do Goberno. Rodríguez Zapatero non transmite seguridade e o seu orzamento xenera unha inmensa desconfianza.

Está claro que, recoñecendo de partida que a recente reforma laboral imposta non vai a acadar ningún dos resultados para os que foi diseñada, que a débeda medra como a espuma e que as previsións de crecemento son incumplibles, pouco se pode agardar dos números que barallan os socialistas. E en Lugo, moito menos, porque en 2011 recibiremos case a metade do orzamento co que contamos no presente exercicio, colocando a nosa provincia como a máis perxudicada polos recortes de Galicia e a sexta no conxunto do Estado.

Non apacigua os ánimos, ou máis ben contribúe a exaltalos máis, que unha peza clave do Goberno Zapatero como é José Blanco ironice sobre as súas dotes fogueteiras. En Lugo coñecemos ben ó historial de digodiegos que ten o ministro de Fomento e as consecuencias que para o desenvolvemento e vertebración da nosa provincia teñen as continuas reprogramacións das que son obxecto infraestructuras básicas. A cruda realidade é que a estas alturas o Sr. Blanco, dados os seus continuos incumplimentos, carece de credibilidade. É o precio que debe pagar por non covertir nunca en feitos as súas palabras.