Galicia ten “un” presidente

Creo que non hai precedentes na historia política deste país sobre o feito de que a oposición vexa coma un desmérito dar cumprimento ó programa electoral. É algo insólito que implícitamente saca a relucir o pouco peso que para algúns partidos políticos terá o proxecto co que concurren ás eleccións no caso de que cheguen a acadar responsabilidades de goberno.

A conclusión explica algunhas posicións ou máis ben os inexplicables cambios de criterio dos que estamos a ser sorprendidos testigos no que levamos andado desta oitava lexislatura no Parlamento galego, e dende logo invita a unha reflexión profunda e sobre todo necesaria sobre o compromiso e a credibilidade que ofrecen á cidadanía algunhas formacións políticas e, máis concretamente, algúns dos seus líderes.

Non cabe dúbida de que, como en case todo, sobre o primeiro debate do Estado da Autonomía con Feijoo coma presidente da Xunta cada quen falará da feira segundo lle fora nela, pero hai algúns aspectos que considero incuestionables.

O primeiro que quero suliñar resúmese cunha frase do propio Núñez Feijoo: o goberno di o que vai facer e fai o que dixo que ía facer. E esto enlaza coa idea coa que principiaba este artigo: os compromisos son para cumprilos e exemplo claro de que a palabra dada é firme é o propio borrador do decreto plurilingüe co que se pretende correxir a desfeita deixada por outros, que coa súa política impositiva, ademais de pretender apropiarse dun patrimonio que pertence a todos os galegos, racharon a paz social existente arredor do noso principal sinal de identidade. O galego, coma lingua propia, debe ser nexo de unión, nunca de confrontación, e o seu uso e promoción debe facerse en armónica convivencia coa outra lingua cooficial.

O goberno que lidera Feijoo, dado que non ten ataduras, non ten que renunciar ó seu ideario nin abdicar ante os intereses partidistas de outros, máis preocupados, coma os feitos demostran, por sacar rédito partidista que por facer e defender país.

Superada a bicefalia, a Xunta pode concentrar esforzos en afrontar e superar a crise económica, o asunto que nestes intres verdadeiramente importa e preocupa a todos os galegos.

Negar a evidencia, ademais de absurdo, resta capacidade de resposta e agora, dadas as circunstancias, o que toca é paliar os seus efectos e tentar saír dela o máis reforzado posible. Aí están os resultados obtidos polo plan de choque, o propio principio de austeridade aplicado a todos os ámbitos da administración autonómica e ó propio organigrama da Xunta, e aí está a planificación a catro anos vista dunha estratexia para ir superando estes intres difíciles, porque en momentos coma o actual non hai cabida para a improvisación.

Hai que reorientar e potenciar os nosos sectores productivos e estratéxicos; apoiar ás empresas, ós emprendedores e ós autónomos; mellorar e ampliar as infraestructuras; apostar polas novas tecnoloxías; asegurar e incrementar a atención social… Hai, en definitiva, moitos frentes abertos ós que atender pero sempre baixo unha premisa básica que perfectamente resumiu o presidente Feijoo cando dixo que os gobernos deben gastar o mínimo necesario en si mesmos e investir o máximo posible nos cidadáns.

Núñez Feijoo tamén avogou por acadar o consenso naquelas cuestións que, en aras do ben común, do interese xeral, deben manterse á marxe das liortas políticas. Un aspecto ó que fago mención no último lugar pero non por elo é menos importante.

Puxo sobre a mesa cuestións vitais como a propia loita contra a crise, a ordenación do territorio, o futuro financieiro e a revitalización demográfica. Aspectos todos eles de gran trascendencia no que temos que ser capaces de chegar a acordos nos que se antempoña sempre o beneficio de Galicia porque, como moi ben apuntou Feijoo, os gobernos e as oposicións pasan, o país permanece.