Cantas alarmas máis teñen que saltar para que Rodríguez Zapatero reaccione? Ata onde ten que subir a taxa do desemprego, xa por riba do 20 por cento (4.612.700 de parados), para que deixe de anunciar unha reactivación económica que non chega e para a que nin sequera é capaz de artellar medidas que troquen, aínda que sexa sutilmente, a tendencia?
A situación de Grecia foi un aviso que todo o mundo entendeu menos o Goberno que lidera Zapatero, que optou por facer alarde de solidariedade na vez de poñer as súas barbas a remollar. Séguelle agora, aínda por resolver definitivamente o problema heleno, Portugal, e a pregunta que está a revolotear nos miolos de todos, agás quizais na masa gris dos que en España teñen a obriga de aportar solucións, é si o noso país seguirá esta perigosa senda.
Hai pouco máis de dous meses unha delegación gubernamental viuse obrigada a facer ronda de contactos para devolver ós mercados a confianza sobre a nosa economía. Dicían daquela que España non era Grecia, argumento que seguen a empregar neste intre. Certo é que diferencias hainas. Prometéronse daquela, e como consecuencia dese momento de pánico, reformas pero todo, pasada a tempestade, quedou quieto. Non se concretou o plan de austeridade, e paralizouse os cambios nas pensións ou a tan manida reforma laboral.
Xurde, a tenor da rebaixa da calificación da débeda española por parte de S&P, unha nova tormenta, pese a que dende o Goberno Zapatero manteñen a cantinela de que se observan datos positivos que denotan síntomas de recuperación. O pánico nos mercados, en calquera caso, non se fixo agardar. E hai que ter presente tamén, por exemplo, que dentro dun par de meses vencerá a débeda pública española e haberá que refinanciar (facendo uso das cifras máis optimistas) nada máis e nada menos que 25.000 millóns de euros nunhas condicións, ademais, distintas, máis gravosas, das existentes cando se tramitou o crédito. É dicir, unha nova hipoteca, por obra e gracia do goberno socialista, á que teremos que facer fronte todos os españois.
A situación vivida esta semana fíxome lembrar a interpelación que lle fixen á vicepresidenta económica Elena Salgado a principios do pasado mes de novembro sobre as repercusión do aumento do déficit no incremento da débeda pública e a valoración que dela farían os mercados internacionais.
Advertíalle xa daquela, hai seis meses, que o cadro macroeconómico que acompañaba ós orzamentos do Estado non se axustaba á realidade e que, por elo, a situación que se ía derivar da súa aplicación empeoraría aínda máis a crise económica no noso país. Apelaba entón a Sra. Salgado, para xustificar as súas cifras, a que España mantiña a máxima calificación das axencias de rating sobre a débeda pública e eu facíalle constar que algunha desas axencias xa nos rebaixara a nota e outra advertía da posibilidade de facelo. Aludín incluso ó caso de Grecia, indicándolle que o noso país non estaba exento de seguir o mesmo camiño.
E o que pasou sabeo todo o mundo. As previsións, as estimacións, as advertencias que eu fixen daquela desgraciadamente cumpríronse. Pero para o goberno socialista segue sen pasar nada, mantense na súa liña de negar a evidencia, de mirar para outro lado, de seguir coas súas ensoñacións sobre brotes verdes.
Que máis ten que pasar, que outros detonantes precisa Zapatero para reaccionar e poñer coto a esta situación? Chegar ós seis millóns de parados? Que a bolsa se desplome? Que os mercados internacionais nos retiren a súa confianza? Que a calificación da débeda pública se sitúe no moi deficiente…?
Imos á deriva. E o peor é que o capitán do barco non se dá por aludido nin por enterado.
Mentres o país estase a desangrar, os socialistas non dan visos de querer falar e menos aínda afrontar o asunto. Prefiren centrar os seus esforzos e interese en cuestións tan absurdas a estas alturas (máxime cando a penuria económica obriga a aplicar criterios de austeridade) como que os senadores empreguen na Cámara Alta a lingua que mellor lles pareza (o custo da idea vai rondar o millón de euros) ou reixeitar, por poñer un exemplo máis próximo, o traslado das consultas de especialidades ó novo hospital de Lugo. Son contrarios a unha mudanza, á que, por certo, non lle puxeron ningunha pega en dez anos, pese a que as instalacións coas que contarán pacientes e profesionais serán infinitamente mellores que as actuais.
Son as contradiccións dos socialistas, especialistas en crear problemas onde non os hai e de non resolver os que hai.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
10 comentarios:
La situación económica en España es caótica, con lo de Grecia ya podemos los españoles poner nuestras barbas a remojar, y ZP a lo suyo, con todas las chuminadas que se le van ocurriendo en cada momento, en el Senado la lengua, con los problemas que hay, ala a gastar más....como definia Churchil el socialismo:
" el socialismo consiste en el reparto igualitario de la miseria"
VAMOS POR MUY MAL CAMINO......El primer paso positivo que deberiamos de dar los españoles, es quitar a este Kamikace de presidente, porque nos va a llevar a la bancarrota, si no estamos ya.
Hai tempo que este presidente debería ter gobernado para todos en lugar de facelo de xeito sectario e incompetente. Dende a oposición ata o goberno practica o victimismo e é absolutamente incapaz de adoptar decisións que hai que tomar xa, xa hai dous anos que tiñan que terse dado, canto máis nos retrasamos máis nos aproximamos a insolvencia griega. Dous anos máis con este goberno van facer que nos é os nosos fillos nos endebedemos máis alo do 2030, para pagar a súas ocurrencias.
A día de hoy a nadie, nadie, en este país se le escapa que estamos en el camino equivocado
que la situación de Grecia es muy probable que sea la de España si se siguen con las políticas equivocadas; aumento del gasto ( en chorradas -plan E-) aumento del déficit; aumento ( cada día) del paro y lo peor:
pocas ideas ( inexistentes) y las que se ofrecen son nefastas o en la dirección equivocada.
Yo pediría sentidiño a los dirigentes del PP, que no se dejen engañar por el encantador ZP, que solo busca la foto para dar imagen de que intenta el consenso y que son los Peperos los que no arriman el hombro, ojo con eso que solo es una postura.
El PP debe de mantener , ahora mas que nunca, el tipo y seguir con sus propuestas a los ciudadanos, con realismo y sinceridad ( cosa apreciada y que escasea)
Un análisis real de la enfermedad y una prescripción real para la misma es la solución para la cura de estos tiempos difíciles ( y que se han agravado por culpa de la alianza de civilizaciones, la conjunción planetaria y milongadas similares que a nada llevan
Posiblemente la situación española no sea equiparable a la de Grecia. Pero, ¿no es mosqueante tanto repetirlo?. Francamente, a mí me resultaría difícil preguntarle la hora a Zapatero y no desconfiar de su respuesta.
¿Alguien puede fiarse, no ya de las predicciones, sino de las afirmaciones de un individuo que afirmó, por activa y por pasiva, que no había crisis, y tachó de "antipatriota" al que sostuviera lo contrario?.
Mañana hay un encuentro entre Rajoy y Zapatero en Moncloa. Difícil papeleta para Mariano. No sumarse al "consenso" (envenenado) que ofrece el Presidente, puede hacerle aparecer como irresponsable; sumarse a los planteamientos de Zapatero puede hacerle corresponsable del desastre que se avecina si no hay un cambio de rumbo.
Desde luego, espero que no caiga en la trampa. Yo le exigiría a Zapatero, como condición previa a las conversaciones, que el resultado de las mismas se plasmara en una intervención ante la prensa, por separado, y actuando primero el Presidente del Gobierno. Mariano sólo debería hablar ante los medios terminada, y conocido el contenido de la intervención de Zapatero. Claro que actuar así es una muestra de suma desconfianza, pero no creo que se merezca otra cosa un político claramente tóxico como es Zapatero.
Por todos é sabido que Zapatero xa non dá máis de sí. Mellor dito, a súa ineficacia e ineficiencia ó longo destes anos e patente.
Os datos negativos xa se están a facer, por desgracia, habituais neste país gobernado polo PSOE.
España necesita dun cambio de rumbo urxente para ir remontando desta nefasta situación na que nos vemos sumerxidos por culpa dalgúns incompetentes que están á fronte dos nosos intereses.
Tod@s témoslle que dicir: ZAPATERO VAITE XA!!
PARTE PRIMEIRA: ...Imos á deriva, o barco fúndese e o capitán non sabe qué facer, estamos perdidos, o barco fúndese e nós co nel...
Algunas Gaviotas nunca encontrarán la costa… Era a letra dunha canción de Eva Amaral, que como metáfora vén como anel ao dedo. Semella que nestes días, hai algúns imberbes que tentan desprestixiarte e cuestionarte, e non teñen nen idea do que din.
Tódalas decisións que tomaches están ben tomadas, e estou seguro de que todas as que tomes tamén o estarán. Se alguén sae na radio, botando exabruptos pola lingua, despois non pode facer como si non pasase nada. Por iso que dende a Mariña ata o interior da provincia, estalo facendo moi ben, e ás veces non é doado tomar determinadas decisións pero hai que facelo pólo ben do Partido e polo ben en xeral.
O caso de Grecia foi un aviso, pero fan oídos xordos, coma sempre e así lles vai, e ollo porque Portugal corre exactamente o mesmo risco e vai na mesma dirección, que a República Helénica. E o máis fácil, é atribuír tódolos seus problemas financieros ao euro. Cando é obvio que a pertenza a un espacio monetario como a zona euro non é o problema. O problema é o goberno e a política socialista. As tres razóns polas que Grecia chegou a esta situación límete, foron por mor da inflación, por mor da débeda, ista última tanto pública como privada, e por mor dun goberno incapaz de dar respostas, de propoñer solucións a todo o que estaban vendo. E ao parecer o señor ZP, quere ollarse ao espello de Grecia. Facendo caso omiso ás criticas que lle choven de tódolos lados.
E o problema do paro é de xulgado de garda. Aínda que para ZP non existan eses números e todo é unha desaceleración económica coa que xa tocamos teito. E polo tanto para el estámonos a recuperar, E esa é a idea que quere transmitir e que se considere verdadeira e certa por aquel que a procesa. Cando é todo unha auténtica farsa e un chiste o que están facendo con tódolos/as cidadáns de este país.
E esas Asociacións integradas por traballadores en defensa dos seus intereses e dereitos, non saen á rúa. Dálles igual ca taxa de paro siga medrando sen piedade, dálles igual que o número de parados chegue a cifras históricas. Mentres que cando gobernaba o PP, na época de José María Aznar, se botaron a rúa cunha taxa de paro inferior á actual máis da metade. E eso sen falar do paripé que formaron poñendo todo o país patas arriba, porque se fundiu un petroleiro nas nosas cosatas. Que semellaba que o capitán do Prestige era Aznar e o que levaba o timón Rajoy. E agora, pregúntote, preguntámonos todos/as; ¿onde están os sindicatos?. Quero pensar que non estarán cunha man recibindo subvención e coa outra tocándose a bolsa escrotal. Quero pensar que sairán a rúa para parar esta sangría.
PARTE SEGUNDA: A pregunta é obvia, ata ónde máis pode aguantar a economía dun país se isto segue así?. Os parados veñen encadeados como as tormentas de verán, e outra vez se volve a ollar para outro lado. E é que xa non é que o paro supere a taxa do 20%, senón que nese 20% vense reflexados tódolos sectores. Se só fose un sector ou dous, sempre se poderían tomar solucións, pero non. A tódolos sectores (en maior ou menor medida) lles afectou e lles está afectando a situación económica actual.
Pero a min, sempre me gustou ir máis alá, e non dar números, os números non poden ser só eso, non poden ser números, e non o son. Xa que detrás de cada cifra, hai unha persoa, e detrás de cada persoa unha historia para ser contada e para ineresarse por ela. Deixemos de falar de números e falemos de persoas, desas persoas con máis de 50 anos que están no paro, engrosando as lista do INEN e que teñen cargas familiares e problemas cotiás que afrontar no seu quefacer diario. Falemos tamén deses menores de 25 anos que están no paro, falemos tamén dese paro xuvenil, deses mozos e mozas que acaban os seus estudios e fan unha carreira, ilusionados e con esperanza de traballar no que lles gusta e realizarse como persoas, pero non poden, porque ninguén lles bota unha man, a non ser ao pescozo, ou outra vez para engrosar as listas de parados. Con ese colectivo é co que me sinto identificado. Non me atrevería a aconsellarlle a un mozo/a de 16 anos que estudiase para facer unha carreira. Simplemente lle aconsellaría que acabase a ESO, fixese o Bachillerato, e como moito a selectividade. Pero tal como están as cousas, sería unha perda de tempo e de esforzo empregar ou hipotecar cinco anos da túa vida, nunha carreira para acabar mendigando un posto de traballo nas empresas e ETTs, ou simplemente engrosar a lista do INEN. Porque, por moito que digan, o tempo non se recupera, e o tempo perdido, sempre estará perdido.
PARTE TERCEIRA: Malos días para buena gente, rezaba aquela canción de Los Suaves na década dos 90, e hoxe hai que volver retomala. Esto chegou a un punto onde ten que rebentar e se os sindicatos calan, pois tal vez teñamos que ser nós os que saiamos á rúa.
E o que os senadores empreguen na Cámara Alta a lingua que mellor lles pareza, é un insulto para todos/as nós, e é outro ridículo do Goberno que dirixe ZP. Tal e como está a situación, non se lles ocorre outra cousa. E a paisana de Ourense, Elena Salgado, en canto aos datos da economía espeñola, era mellor que non abrise a boca, xa que a abre poucas veces, pero cando a abre, ou te ris ou te botas a chorar. Aínda que o discurso de Leire Pajín é para un programa deses de vídeos de primera. Ise programa de risas e cachondeo emitido pola TVE-1 durante toda a década dos noventa. Presentado por Alfonso Arús, ou Juan Carlos Martín entre outros, e que calquera intervención de Pajín ou de Salgado, poderían formar parte do programa e optar ao premio final.
Xosé Manuel, claro que imos á deriva, o que pasa que teño dúbidas. Dúbidas sobre o “capitán” do barco, xa que non sei se se dá por aludido ou se non se quere dar. E é unha gran diferencia entre ámbolos dous termos. O que está claro, é que aínda que se dea por aludido, solucións non dá e propostas tampouco. Carece totalmente dun modelo político, e a súa credibilidade mingua día tras día.
E agora quedan sen argumentos oportunistas, como cando foio caso “Gürtel” e o fracaso global dos eu equipo de goberno e da súa persoa vese de manifesto e volves altar á luz e manifestarse polos catro costados.
...Imos á deriva, o barco fúndese e o capitán non sabe qué facer, estamos perdidos, o barco fúndese e nós co nel...
“Even though
The storm calmed down
The bitter end
Is just a matter of time” (Hansi Kürsch, letrista, vocalista e baixista, do grupo de Heavy Metal alemán da cidade Krefeld, Blind Guardian).
“Quien quiere mentir, engaña y el que quiere engañar, miente”. (Mateo Alemán).
yo diría aún mas:
Mariano, hoy no debe de prestarse a la pantomima de ZP.
Ya ha hundido el solito al país, que no le haga copartícipe de ello....
Cuando las ideas tan opuestas en cuanto a soluciones para esta nación, están tan enconadas y tan enquistadas... creo que es el propio pueblo el que ha de decirle: HASTA AQUI!!!
Mariano, no prestes oidos a los cantos de sirena engañosos ( que este ZP sólo quiere la foto )
Con 1 de cada 5 trabajadores desempleados, no podemos seguir perdiendo el tiempo sólo con medidas aisladas; sino que para salir de la crisis hace falta un plan económico serio como el que propone el PP desde hace dos años, con tres prioridades:
1. reducir el gasto público y el déficit
2. reestructurar el mercado financiero
3. reformar el mercado laboral
Publicar un comentario