lunes, 26 de marzo de 2012

200 anos da Pepa

Hai moitas e variadas razóns polas que a Constitución de 1812 é merecedora da homenaxe da que foi obxecto recentemente, coincidindo co bicentenario da súa proclama.

Que fora a nosa primeira Carta Magna é unha delas, aínda que este fito, importante de seu, vese reforzada polo súa influencia. Ó fin, converteuse en referente das constitucións europeas posteriores e sobre todo das dos países americanos, inmersos daquela nun incipiente proceso de independencia.

Foi unha das máis liberais do seu tempo e estableceu unha nova orde política que implicaba unha clara ruptura co antigo réxime e o absolutismo: instaurou a soberanía popular, a monarquía constitucional, a separación de poderes…, mesmo modificou a organización territorial, alzando as provincias á categoría de entidade administrativa.

Recoñecía tamén principios fundamentais. Xa garantía dereitos individuais, incuestionables hoxe, como a liberdade de prensa, imprenta e expresión, a inviolabilidade do domicilio, a liberdade individual, a igualdade de todos os cidadáns ante a lei…

Certo é que presentaba algunha carencia (correxida en constitucións posteriores) como non recoñecerlle ningún dereito, nin sequera o de cidadanía, ás mulleres.

Non son menos importantes para contextualizar a súa relevancia as circunstancias adversas nas que a Pepa foi aprobada. Crise económica en Europa, España inmersa na Guerra da Independencia e a cidade de Cádiz sitiada… e, pese a todos os pesares, a coraxe dos redactores, a súa disposición a acadar o consenso, de establecer certo equilibrio, fixo posible o nacemento da nosa primeira Carta Magna, de efímera e intermitente vixencia si, pero punto de partida incuestionable para as redaccións posteriores.

Homenaxear á Constitución de 1812 é agasallar a nosa historia, á visión precursora da que fixeron gala os nosos primeiros deputados. De cando en vez non é malo voltar a vista atrás e empregar este exemplo como modelo que nos guíe no exercicio da acción política.

200 años de la Pepa

Hay muchas y variadas razones por las que la Constitución de 1812 es merecedora del homenaje de que fue objeto recientemente, coincidiendo con el bicentenario de su proclamación.

Que fuera nuestra primera Carta Magna es una de ellas, aunque este hito, importante de por si, se ve reforzada por su influencia. Al fin, se convirtió en referente de las constituciones europeas posteriores y sobre todo de las de los países americanos, inmersos entonces en un incipiente proceso de independencia.

Fue una de las más liberales de su tiempo y estableció un nuevo orden político que implicaba una clara ruptura con el antiguo régimen y el absolutismo: instauró la soberanía popular, la monarquía constitucional, la separación de poderes…, incluso modificó la organización territorial, alzando las provincias a la categoría de entidad administrativa.

Reconocía también principios fundamentales. Ya garantizaba derechos individuales, incuestionables hoy, como la libertada de prensa, imprenta y expresión, la inviolabilidad del domicilio, la libertad individual, la igualdad de todos los ciudadanos ante la ley…

Es cierto que presentaba alguna carencia (corregida en constituciones posteriores) como no reconocer ningún derecho, ni siquiera el de ciudadanía, a las mujeres.

No son menos importantes para contextualizar su relevancia las circunstancias adversas en las que la Pepa fue aprobada. Crisis económica en Europa, España inmersa en la Guerra de la Independencia y la ciudad de Cádiz sitiada… y, pese a todos los pesares, el coraje de los redactores, su disposición para conseguir el consenso, de establecer cierto equilibrio, hizo posible el nacimiento de nuestra primera Carta Magna, de efímera e intermitente vigencia sí, pero punto de partida incuestionable para las redacciones posteriores.

Homenajear a la Constitución de 1812 es agasajar nuestra historia, la visión precursora de la que hicieron gala nuestros primeros diputados. De vez en cuando no es malo echar la vista atrás y utilizar este ejemplo como modelo que nos guíe en el ejercicio de la acción política.

4 comentarios:

Manuel dijo...

200 años que inciaron un camino, imparable en una españa que quería gozar de mayores libertades y competencias
que estab harta de los abusos y los usos, y que tuvo en un deseado rey a un nefasto recuerdo
Lástima que algunos hayan aprendido tan poco de la historia.
saludos Xosé Manuel

manto dijo...

los padres de la constitución de 1812 creo que si se levantasen ... alucinarían con la constitución que hoy tenemos, logros inmensos impensables en la época, y algunos otros, utópicos

José Ángel dijo...

Para aquela época a Pepa foi algo incríble, pero afortunadamente, douscentos anos despóis temos unha Constitución moito máis axeitada as necesidades e características da sociedade.

José Ramón dijo...

Moi atinado o artigo, Xosé Manuel. Así é como se deben valorar os feitos históricos, sempre tendo en conta a mentalidade dominante da época na que tiveron lugar.

A Pepa merece ás homenaxes que se le teñen feito estes días, porque no contexto de comezos do século XIX supuxo un enorme avance político, aínda que non só non recoñecía dereito algún para as mulleres, senón que ademais prohibía calquera outra relixión que non fora a católica.